Elke dag een tekening: Eindoverzicht | #EdwardsDailyDrawing

Het zit er op. Een jaar lang heb ik elke dag een tekening gemaakt. Dat vraagt om een eindlijst. Welke vond ik de mooiste? Wat was de grootste mislukking? Welke is het meeste rond gegaan op de sociale media? Ga lekker zitten voor een extra uitgebreid overzicht!

Zo, #EdwardsDailyDrawing is als uitdaging aan mijzelf met goed gevolg afgelegd. Een jaar lang heb ik elke dag een tekening gemaakt. Met dit laatste overzicht probeer ik het hele gebeuren een beetje te duiden. Ik beschouw het daarom ook meteen als eindreflectie. En daarmee als startpunt voor een vervolg. Want nee, ik ga niet meer per sé elke dag een tekening opleveren. Maar ik blijf wel tekenen… Al weet ik nog niet waar het heen gaat. En dat laat ik lekker zo.

Blijf me daarom volgen op FacebookGoogle+Pinterest en/of Twitter voor updates. En voor nu: Bedankt voor je support! Leun lekker achterover in je bureaustoel en ga fijn ‘plaatjes kijken’!

In dit artikel:
(Ja, je kunt alle geneuzel overslaan en direct naar de grootste mislukking navigeren, door op de onderstaande link te klikken.)

De laatste loodjes: Overzicht week 53

Zaterdag 13 februari 2016

Ik had het er met mijn vader over. Dat ik portretten het moeilijkst vind. Omdat het zo makkelijk misgaat. Een iets te hoog voorhoofd of een iets te smalle mond en een bekende is ineens een vreemde. Helemaal moeilijk vind ik het om een bekende te portretteren. Dat maakt het moeilijker om een gezicht te zien zoals het is. Objectief. Mijn vader vond het een mooie uitdaging voor mij om een portret van hem te maken. En of dat een mooie uitdaging was! Maar ik slaagde. Alles viel goed. De juiste verhoudingen, de juiste oogopslag. Als dat eenmaal staat dan is de rest bijna een invuloefening. Zeker met zoveel snor en neus...

Ik had het er met mijn vader over. Dat ik portretten het moeilijkst vind. Omdat het zo makkelijk misgaat. Een iets te hoog voorhoofd of een iets te smalle mond en een bekende is ineens een vreemde. Helemaal moeilijk vind ik het om een bekende te portretteren. Dat maakt het moeilijker om een gezicht te zien zoals het is. Objectief.
Mijn vader vond het een mooie uitdaging voor mij om een portret van hem te maken. En of dat een mooie uitdaging was! Maar ik slaagde. Alles viel goed. De juiste verhoudingen, de juiste oogopslag. Als dat eenmaal staat dan is de rest bijna een invuloefening. Zeker met zoveel snor en neus… Een tekening waar ik erg trots op ben.

Zondag 14 februari 2016

EdwardsDailyDrawing364

Zondag besloot ik het voor mezelf iets makkelijker te maken. Een techniek die ik eerder al eens had geprobeerd wilde ik nogmaals uittesten. Figuren ruimtelijk opzetten door te ‘krassen’. Het werkt snel maar ook effectief. Een paard staat in een paar minuten. Het enige wat dan nog moet is schaduwen aanzetten met een wat dikkere pen. Een erg fijne techniek ook om mee te nemen naar buiten. Om snelle impressies te maken.

Maandag 15 februari 2016

De laatste in de serie! Aanvankelijk wilde ik een zelfportret maken. Maar dat bleek geen succes, de verhoudingen stonden net niet goed. Dat leverde frustratie op. Ik besloot dan maar in het wilde weg te gaan schetsen. Ik weet niet meer hoe ik er op kwam, maar ik moest denken aan Japanse  prenten uit de 19e eeuw. Een landschapje ontstond. Vervolgens bouwde ik een bouwwerk dat heel makkelijk symbool zou kunnen staan voor het project wat ik aan het afronden was. Een huis gebouwd naar eigen inzicht, het staat meer op karakter en wilskracht dan wat anders. De wetten van de zwaartekracht tartend. Midden op zee. Weids uitzicht.  Een beetje eenzaam misschien -tekenen doe ik niet voor de gezelligheid- zit bovenop de eigenaar van het huis te lezen. Hij heeft een hengel uitgeworpen en vertrouwd erop dat er gebeten zal worden. Maar wacht, zou hij daadwerkelijk lezen? Wel nee, hij denkt al weer na over zijn volgende creaties.

De laatste in de serie! Aanvankelijk wilde ik een zelfportret maken. Maar dat bleek geen succes, de verhoudingen stonden net niet goed. Dat leverde frustratie op. Ik besloot dan maar in het wilde weg te gaan schetsen. Ik weet niet meer hoe ik er op kwam, maar ik moest denken aan Japanse prenten uit de 19e eeuw. Een landschapje ontstond. Vervolgens bouwde ik een bouwwerk dat heel makkelijk symbool zou kunnen staan voor het project wat ik aan het afronden was. Een huis gebouwd naar eigen inzicht, het staat meer op karakter en wilskracht dan wat anders. De wetten van de zwaartekracht tartend. Midden op zee. Weids uitzicht.
Een beetje eenzaam misschien -tekenen doe ik niet voor de gezelligheid- zit bovenop de eigenaar van het huis te lezen. Hij heeft een hengel uitgeworpen en vertrouwd erop dat er gebeten zal worden. Maar wacht, zou hij daadwerkelijk lezen? Wel nee, hij denkt al weer na over zijn volgende creaties.

Mijn meest belangrijke tekeningen

Tekeningen (in chronologische volgorde) die een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan mijn ontwikkeling als tekenaar. Die soms leidden naar nieuwe stijlvormen en/of een uitbreiding van mijn vaardigheden. Waarop ik nieuwe terreinen betrad, lekker mijn eigen gang ging.

Voilà: Mijn ontwikkeling van afgelopen jaar in vogelvlucht.

Mijn favoriete plekje in de bibliotheek: De stripboekenafdeling.

Ik zat in de bibliotheek. Had een schetsboek mee. Ik besloot spontaan maar eens mijn omgeving te tekenen. Op een manier die ik nog nooit eerder intensief verkend had. Met pen, en dan vooral het toepassen van kruisarcering. Op dit principe ben ik nog vaak teruggevallen, al is het ook vrij intensief.

Donderdag 19 feb 2015 - Deze sneakers kocht ik in 2013, bij Errol. Merk: Dekline (Ik vermoed een Nederlandse of Vlaamse achtergrond; DeKeine). Ze liepen heerlijk. En door het intensieve gebruik werden ze elke dag een stukje mooier. Ik kon ze niet wegdoen.

Een tekening uit mijn eerste week #EdwardsDailyDrawing. Mijn oude sneakers, naar model getekend met potlood en inkt. Vervolgens digitaal ingekleurd. Nadat ik een tijdje zat was van het kleuren op de computer heb ik deze techniek later nog veel meer toegepast. Ik vind vooral het gegeven dat de basis van de tekening nog altijd ligt in fysieke materie (papier, potlood en inkt) interessant. Dat geeft in mijn beleving een stukje authenticiteit mee die blijft, ook na het digitaal ingekleurd te hebben.

Over jaren '80 gesproken: Een BasF audio cassette. Wat ik vooral mooi vind zijn de warme kleuren die het zwart zo welkom onderbreken. Zo maken ze ze niet meer tegenwoordig!

Ik had al wel eens vaker met waterverf gewerkt. Vaak vond ik het maar frustrerend. Waterverf laat zich maar moeilijk dirigeren. Toch besloot ik het materiaal te temmen, en het te gebruiken om er dit cassettebandje mee in te kleuren. Toch zit de grootste overwinning niet in het hoofdonderwerp. Het zit hem in de achtergrond. Daar heb ik geleerd meer gebruik te maken van de grilligheid die waterverf kan hebben, en dat juist het onvoorspelbare gedrag van het materiaal bij deze tekening zorgt voor dynamiek.

Een pentekening van mijn woonkamer waarin vooral het perspectief opvalt. Alsof je als kijker aan het plafond hangt.

Een tekening naar werkelijkheid, maar dan wel vanuit een perspectief dat niet het mijne was. Ik heb hier kunnen spelen met de werkelijkheid, zonder daar concessies aan te doen. Vrij om naar eigen inzicht te tekenen.

De Denker van Rodin. Dit meesterwerk is het onderwerp van mijn 4e wekelijkse tekening voor Vinyl50.Het slaat namelijk op de plaat 'Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit' van Courtnet Barnett. Een heerlijke titel, die in combinatie met dit beeld, enige relativering meegeeft.

Mensfiguren. Ik had besloten dat, als ik een beetje serieus tekenaar wilde zijn, ik ook mensfiguren moet kunnen tekenen. Deze tekening maakte ik voor Vinyl50, op basis van een dan net verschenen album van Courtney Barnett. Ik vond (en vind) de titel prachtig en ontwapenend. Ik wilde het daarom verbinden aan het beeld van ‘de Denker’ van Rodin. Die verheven denker is ineens een stuk menselijker.

'Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,  Nooit vond ik ergens anders onderdak  Voor de eigenhaard gevoelde ik nooit een zwak,  Een tent werd door de stormwind meegenomen' UIt: 'Woningloze', Jan Jacob Slauerhoff

Een van de eerste tekeningen waarop ik vanuit een inspiratieloze situatie toch een vernieuwend werk heb opgezet. Door met de richtingen van de lijnen te spelen kon ik volumes verbeelden. En door het lekker imperfect uit te voeren (niet te strak) zie je nog wel duidelijk een menselijke hand, waar anders een strak grafisch werk misschien meer voor de hand liggend was geweest.

Misschien wel mijn fijnste tekening van de week: Fijn toeren door de country side met mijn lief naast mij.

Een beetje een romantische hang naar het verleden is mij niet vreemd. In deze tekening heb ik die hang gebruikt om een nostalgisch plaatje te creëren van mij en mijn lief. Een belangrijke tekening, tot dan toe heb ik me maar weinig verdiept in het tekenen van auto’s. Wat toch echt een discipline op zich is.

Stoomschip bij het vallen van de avond.

Hier komen twee liefdes mooi bij elkaar. De net verworven liefde van het onvoorspelbare waterverf en die andere liefde: het met pen weergen van objecten.

Officer Chuck Ames (1917-1975) was de rechterhand van inspector Belly. Hij stond bekend als loyaal, sprong altijd voor zijn meerdere in het vuur.  Zijn collega's gaven hem de bijnaam 'Dirty Chucky'. Dirty; vies. Niet omdat hij corrupt was -niet meer dan de gemiddelde agent in zijn district- maar vanwege zijn humor. Die was banaal, platvloers en niet zelden vrouwonvriendelijk. Het werd geaccepteerd, men lachte er om. Ames had namelijk één grote troef: hij was in de oorlog een held geweest door tien soldaten uit de handen van de vijand te bevrijden. Met gevaar voor eigen leven.

Officer Chuck Ames. Ik had al enkele fabelkarakters uitgevoerd. Maar nadat ik deze chimpansee had gemaakt, vormde zich ineens een heel verhaal. Een detective-serie waarvan de laatste episode nog geschreven moet worden overigens…

Mijn publiek. Nu niet langer alleen in mijn hoofd. Herken jij jezelf er in terug?

Ik ben dit jaar erg opzoek geweest naar manieren die bij mij passen om mensen weet te geven. En dan met name hoofden. Portretten zijn en blijven voor mij grote uitdagingen. Maar ik kijk ook graag naar de wereld van de strips. In deze tekening heb ik me flink kunnen uitleven in het snel neerzetten van karakters en verschillende uiterlijken. Aan de binnenzijde van een plaat van de band Metz stond een gave foto uit de jaren ’70 van een meute toeschouwers. Die heb ik als uitgangspunt genomen om er vervolgens compleet iets eigens van te maken.

Wie verwondert zich nog wel eens? En waarover dan wel?

Baseerde ik eerst nog mensfiguren op foto’s en modellen, hier heb ik twee figuurtjes volledig naar eigen inzicht neergezet. Uit het hoofd dus. Verder heb ik deze tekening ge-inkt op de computer, slechts op basis van een potloodtekening. En ja, een beetje invloed van die andere Edward -Hopper weet je wel- kun je hier denk ik goed ontwaren.

Just another face in the crowd. And another one. And another... De eerste tekening met houtskool deze week.

Nog meer publiek. Maar dan eens met een heel ander materiaal: houtskool. Aan het einde van het jaar heb ik met een tijd lang flink uitgeleefd als het gaat om houtskooltekeningen. Het is een materiaal dat me in staat stelt om wat ruwer te werken. Groter. Grappig genoeg is deze tekening vrij klein. Het is me hier gelukt om een door mij ontwikkeld stijlfiguur in een ander medium te vatten.

Een tweede moment van compleet gebrek aan inspiratie. Geen gedachte leidde tot een tekening. Uit frustratie ben ik wat gaan krassen met mijn tekenpennen. Twee vlakken met krassen die elkaar kruisten suggereerden een vogel. Dat uitgangspunt heb ik uiteindelijk verwerkt in deze tekening. Hoezo moet je geïnspireerd zijn als je wilt creëren?

Een tekening die ontstaan is door een gebrek aan inspiratie. Niks wilde lukken die dag. Uit frustratie ben ik wat gaan krassen met mijn tekenpennen. Twee vlakken met krassen die elkaar kruisten suggereerden een vogel. Dat uitgangspunt heb ik uiteindelijk verwerkt in deze tekening. Hoezo moet je geïnspireerd zijn als je wilt creëren? Je moet vooral bezig gaan.

Waar de eerdere portretten getekend waren op klein formaat papier (A6), heb ik deze op A4 uitgevoerd. Dat is moeilijker qua verhoudingen goed krijgen, maar biedt ook de mogelijkheid om meer accentjes te leggen (marcheren). Ook fijn: nadat de vorige qua proces van ver moest komen, stond deze qua verhouding vrij snel. Alleen de uitvoering koste meer tijd.

Ik heb aardig wat gezichten getekend. En oefening baarde uiteindelijk kunst. Of in ieder geval toonbare portretten. In deze tekening lijkt daarbij nog meer te ontstaan. Een hele eigen, grafische manier van portretteren. In mijn geliefde inkt, met streepjes…

Tekening van mijn hand. In potlood zo realistisch mogelijk qua vorm (veel rondingen) opgezet, om vervolgens alles terug te brengen tot driehoeken. Veel 3d visualisatie software bouwt ruimtelijke objecten op met driehoeken. Ziedaar mijn inspiratie. De tekening is echter volledig analoog opgezet.

Een experiment. Al eerder had ik tekeningen volledig uit lijnen opgezet. Ditmaal was ik benieuwd als ik het zou doen vanuit geometrische vormen. In dit geval ging ik voor 1 vorm: De driehoek. In het geval van deze tekening van mijn linkerhand (eerst in potlood realistisch opgezet) levert het een goed resultaat op.

Parodie op een wereldberoemde foto: Dwarves at lunch. Getekend met potlood en later inkt op papier. Digitaal ingekleurd. Best een hele klus, hoewel ik tijdig was begonnen was het voorbij middernacht dat ik klaar was...

Parodie op een wereldberoemde foto: Dwarves at lunch. Wat mij betreft een belangrijke tekening omdat ik hier een heel concept in heb weten uit te beelden.

Mijn favoriet

Ik had mijn jongste zoon naar de creche gebracht. Toen ik weer thuis kwam werd het net licht. Dramatische wolkenluchten hingen boven de stad. Het was tussen twee buien door. Ik was blij dat ik nog droog was.

Ik had mijn jongste zoon naar de creche gebracht. Toen ik weer thuis kwam werd het net licht. Dramatische wolkenluchten hingen boven de stad. Het was tussen twee buien door. Ik heb verschillende foto’s gemaakt en ben vervolgens met links gaan tekenen. Het mooie vindt ik de imperfectie die zo consequent is doorgevoerd. Geen lijn is echt recht. Als je de auto’s afzonderlijk bekijkt dan zijn ze behoorlijk vervormd. Maar omdat de verhouding waarin alles staat tegen het realistische aanzit, en daarbij het kleurgebruik dichtbij de ware kleuren van dat moment zat, lijkt alles te kloppen. Het is een tekening waar ik zelf graag naar kijk.

De grootste mislukking

Au. Maar ja, dat hoor er ook bij…

Een experiment met ecoline. Gewerkt vanuit vlakken, om in een later stadium lijnen aan te brengen. Dit soort experimenten zijn leerzaam. Maar het resultaat stemde mij de rest van de dag chagrijnig.

Een experiment met ecoline. Gewerkt vanuit vlakken, om in een later stadium lijnen aan te brengen. Dit soort experimenten zijn leerzaam. Maar ik kan hier maar moeilijk naar kijken.

…Nog een mooie mislukking

Vooruit, nog maar eentje.

Siebe Fluitsma speelde gitaar alsof het niets was. Hij was een waar kunstenaar. Maar over zijn neus moest men niet beginnen. Dan raaktje men een gevoelige snaar.

Aanvankelijk was ik best tevreden over deze tekening, die ik met een stockfoto als referentie heb gemaakt. Ik liet hem aan mijn vrouw zien. Die viel even stil en moest toen hard lachen. Om de neus. Wat zei Goethe daar ook al weer over? Juist…

…En nog een mislukking…

Three is a crowd…

Let's hear it for some good ol' Boogie Woogie!

Mijn hemel, wat is er met dat gezicht mis gegaan… Mijn theorie: Een goed geklede man liep over straat. Een vrachtwagen met aambeelden parkeert in, achterwaarts. De chauffeur ziet de goed geklede man over het hoofd. De twee komen met elkaar in botsing. De vrachtwagenchauffeur bemerkt de klap maar is eigenwijs. Hij rijdt even vooruit, om vervolgens nogmaals achteruit in te parkeren.  Hierbij rijdt hij over het hoofd van de ongelukkige maar nog steeds goed geklede man, die dit wonderlijk genoeg overleeft. Na een lange periode van revalidatie blijkt de nu goedgeklede maar mismaakte man piano te kunnen spelen. Het leidt echter niet af van zijn gezicht…

Social media succes

Klabam! Deze gingen lekker rond op Facebook en twitter!

Hoewel ze, bouwkundige gezien, een mislukking is, heeft menig Leeuwarder deze scheefgezakte toren in zijn hart gesloten. 120 meter had de Oldehove moeten worden. Vergezeld door de St. Vituskerk. Een van veraf te herkennen torenspits. De ambities waren groots! Eenzaam en stomp staat ze nu aan de rand van het Oldehoofsterkerkhof. Toeristen opwachtend. Leunend. Nonchalant misschien, maar ook trots.  Want als je faalt, faal dan met verve.

Gemaakt voor een goede vriend die net een nieuw appartement had betrokken. Alle Leeuwarder hoogbouw kan hij zien vanaf de 7e verdieping. Behalve deze.Hoewel ze, bouwkundige gezien, een mislukking is, heeft menig Leeuwarder deze scheefgezakte toren in zijn hart gesloten. 120 meter had de Oldehove moeten worden. Vergezeld door de St. Vituskerk. Een van veraf te herkennen torenspits. De ambities waren groots!
Eenzaam en stomp staat ze nu aan de rand van het Oldehoofsterkerkhof. Toeristen opwachtend. Leunend. Nonchalant misschien, maar ook trots.
Want als je faalt, faal dan met verve.

Staan is beter dan zitten. Dat stond in de krant deze week. Meneer de Bruin leest zijn krant daarom staand.

Meneer de Bruin, held van het eerst uur en vooral in de eerste maanden veelvuldig terugkerend onderwerp.

Soms doe ik per ongeluk wel eens wat goed. De dag nadat ik deze tekening had gemaakt, bleek de verjaardag van deze dromer te zijn. En hoewel hij er niet meer is, droom ik met hem mee.

Soms doe ik per ongeluk wel eens wat goed. De dag nadat ik deze tekening had gemaakt, bleek de verjaardag van deze dromer te zijn. En hoewel hij er niet meer is, droom ik met hem mee.

Wat mij betreft het hoogtepunt van deze week: Een pentekening van de Kanselarij te Leeuwarden. Een pand uit de renaissance, gebouwd om recht in te spreken. Recent zat het Fries Museum hier nog, tegenwoordig verschansen zich hier bedrijven. Ook deze tekening is pas 's nachts afgekomen. Want ja, dat is best veel werk, al die lijnen opzetten...

Een pentekening van de Kanselarij te Leeuwarden. Tot diep in de nacht aan gewerkt, blij dat het gewaardeerd werd…

Een ander groot succes was het portret van mijn vader. Maar die staat al bovenaan dit artikel. Dat zou dubbelop zijn. Daarbij, die bleek het ook offline goed te doen.

#EdwardsDailyDrawing in de krant

Een betere afsluiting van dit project, had ik mij niet kunnen wensen.

Uit de Leeuwarder Courant van woensdag 17 februari. (klik om te vergroten)

Uit de Leeuwarder Courant van woensdag 17 februari. (klik om te vergroten)

Tags:
Geplaatst op: februari 19, 2016
My 2014 sneakers

credits Studio Edward Kobus

credits wordpress